Ahmet Telli; Soluk Soluğa

Hep yanıldı ve yenilgilere uğradı Ama atıldı yine de serüvenlere

Vakti olmadı acıların hesabını tutmaya Durup beklemeye, 
geri dönmelere vakti olmadı.Yangınlarla geçti ömrü ve hep yalnızdı 

- ki onlar daima birer yalnızdılar

Nerde doğmuştu ve ne zaman kopup Gitmişti o kentten anımsamıyor artık 
Hangi sokaktaydı ilk sevgili ve hala Sürüp gider mi ilk öpüşmenin esrikliği

Gizlice buluşmaya gelen ve ölürcesine  Korkular geçiren o kız nerededir şimdi 

Sensiz olursam yaşayamam diyen O liseli kız hangi kentte kaldı

Ve o sarışın O afeti devran bekler mi hala

Atlas yataklara sererek yaşamanın anlamını 

Üşüten bir acıydı belki her ayrılık Her yolculuk yangınların başladığı yerdeydi
Ama vakti olmadı hesabını tutmaya 

Aşkların, ayrılıkların ve acılarınİstese de kalamazdı vakti gelince 

Geyik sesleri yankılanınca yamaçlarda Yürek burkulması ve hüzün ve keder

Aralıksız doldururdu acıların bohçasını

Dudaklarında öpüşlerin gül esmerliği İçinde kıpırdanıp durur ufuk çizgisi 

Ay bile soğuktur o zaman  Bir buz parçasıdır 
Çaresiz çıkılacaktır o yolculuklara Ki bir ömrün karşılığıdır serüvenler Biraz da serüvendi yaşamak Belki yatkındı büyük yolculuklara

Ki serüvenler daima büyük aşklar Ve büyük yolculuklarla başlar

Anıları aşkları ve bir kenti Bırakıp gidebilirdi apansız

Apansız başlardı yolculuklar Hangi saatinde olursa günün

Ve hep kar yağardı nedense Durmadan kar yağardı yol boyunca 

Ve nasılsa yok olup giderdi hüzün Kent görünmez olunca arkada

Ne bir veda sözcüğü dökülürdü dudaklarından

Ne de dönüp bakardı geriye bir kez olsun 

Ne zaman yollara düşse biterdi acılar

Gül yüzlü sular fışkırırdı toprağın karnından

Kavaklarsa oynak bir çingene kızı

Her kıpırdanışında açılıverir uzun ince bacakları

Mekan tutmak ve her akşam aynı ufukta

Güneşin batışını seyretmek ölümdür biraz 

Ölümdür biraz hep aynı yatakta

Aynı kadınla sevişerek sabaha varmak

Kitapları hep aynı raflara sıralamak

Aynı eşyayı kullanmak eskimektir biraz

Soluk soluğa yaşamalı insan Her sabah yeni bir şeyler görebilmeli 
Ve cehenneme dönse de bir ömür  Mutlaka bir şeyler değişmeli her/gün

Ey o büyük yolculukların ürperten heyecanı

Okyanus dalgalarının sesleriyle dol bu ömre 

Ölüme ve aşka durmadan kement atan Serüvenlerle geçsin yaşamak

Buz tutmuş bir dünya ortasında Yollara düşerdi o hep aynı ıslıkla

Önünde dağlar, uçurumlar Sarsılan gök, yarılan toprak

Çelik uğultularla burgaçlanırken 

Yaşamak işte öylesine kucaklardı onu

Ve her nasılsa keklik sekişli
 Bir aşkın sevinci dolardı yüreğine 

Çıkarıp atardı o zaman deli bir ırmağa

Ne kalmışsa bir önceki serüvenden 

Soluk soluğa yaşadı kentleri, aşkları

Bağlanacak kadar kalmadı hiçbirinde

Pervasız bir acemi, bir çılgın 
Soyu tükenen bir bilgeydi belki de...

O yalnız kaybetmesini öğrendi ömründe

Avucundan dökülen kum taneleriydi her şey

Ne bir serseriydi ne de yılgın bir savaşçı

Ama kendi kafasıyla düşünen ve hakkında 

Ölüm fermanları çıkartılan biriydi belki 

Sevince deli gibi severdi Pervasız severdi sevince 

Dövüşmek ancak ona yakışırdı 
Ona yakışırdı aşklar ve yolculuklar

Yoktu bağlandığı herhangi bir şey

Bulutlar gibi çekilip giderdi seslerin arasından

Ne bilir ömrün değerini bir çılgın

Yalnızca kendini yaşamayı nereden bilebilir

Ve başarısız eylemler çağında o Kaçabilir mi binlerce kez ölmekten

Yerleşik yargıları olmadı hiç Kurmadı güzel gelecek düşleri

Nerede bir yangın, nerede tehlike O mutlaka oradaydı birdenbire

Dinsizdi, özgür sayılırdı belki Ama bağlanmazdı özgürlüğe de

Hiçbir yerde yeterinden çok kalmadı 

Beklemedi anılar sarnıcının dolmasını

Şikayetsiz yaşadı yaşadığı her günü

 Yoktu yüreğinde pişmanlıkların izi

Ayrıntıların izi kalmamış artık
 Üst üste yaşanmakta ayrılıklar

Ve bir bulut gibi sıyrılıp gidilmiştir

Dağların, denizlerin üzerinden 
Geride kalan ne varsa soluktur şimdi

Titreyen kandiller gibi sönmek üzeredir

O eski konaklar gibidir anılar Gül bahçeleri, sessiz koru ve orman

Belki sağanak boşanır apansız Yüzyıllık bir yağmur başlar

Ve sinsi bir hastalığa dönmeden alışkanlıklar

Yok olup gider her şey, belki kül olur
 Hırçın bir okyanustur yürek

Dar gelir ufuk ve mutluluklar çevreni

Anılarsa birer çıban izidir 
Yaşanmaz onların ölgün gölgesinde

Durgun bir su gibi aktı mı yaşamak

Ve zaman uysal bir kısrak gibi dinginleşti mi

Anısız kalınmıyor artık ne yapılsa

Kuşatıyor yolları, aşkı ve ömrü

Bekleyişleri kemiren çakal sesleri

Oysa bütün köprüler yakılmalı ayrılık vakti 

Ve herhangi bir şeyle eşit olmaksızın

Yollara düşülmeli habersiz ve sessiz

Çürük bir diş gibi kanırtıp kentleri

Dünyanın ağzını kanlar içinde bırakmalı

Bir ömrün olgunlaştıramayacağı acemilikler toplamı ve bir çılgın

boyun eğmedi kendine bile seçme zorunda kalmadı yaşamayı

nasıl bağlanmadıysa yere ve zamana  bağlanmadı kendine de ömür boyu

dağlara tırmanan atlar gibi soluk soluğa yaşamak istedi dünyayı

bir şahin gibi bulutlara kurdu dumanlı sevdaların yörük çadırını

sıradan bir gezgin değildi hiç dövüşür gibi yaşadı yolculukları 

belki korkusuz sayılmazdı büsbütün

korkardı korkulara düşmekten zaman zaman

ve bütün gemileri yakıp yollara düşerdi o hep aynı ıslıkla

mutlu muydu, hiç düşünmedi böyle şeyleri

umutlardansa nefret etti daima

hep yanıldı ve yenilgilere uğradı ama atıldı yine de serüvenlere

pervasız bir acemi soyu tükenen bir bilgeydi belki de 

Ama bir şey vardı yine de

Başarısız ihtilallerden kendine kalan 

II

Büyük aşklar yolculuklarla başlar ve serüvenciler düşer bu yollara ancak 

Onlar ki dünyanın son umudu soyları tükenen birer çılgındırlar 

Ama yaşarlar dünyanın dört bir yanında 

Ölümle alay ederler sanki 

Nerde beklenirse ordaydılar bir kez bile gecikmediler ömür boyu 

Neydi onları ordan oraya savurup duran şey 

Onları daima yalnız kılan neydi bu yaşam denilen gürültüde 

Her dilden bir adları vardı onların ama hiçbir ülkenin kimliğini taşımadılar 

Sarışındılar belki de esmer yani birçok yüzün bileşkesi 

Ne altın arayıcısıydılar ne de aylak bir gezgin 

Vurulup düşseler de her kuşatmada serüvencidir onlar ve hiç ölmezler 

Ki onlar hep yalnızdır ve her nasılsa 

Bulurlar heder olmanın bir yolunu 

Onlar ki bu dünyada kahraman olmaya mahkumdurlar 

Sislenen anılar kaldı bize onlardan renkleri bozulup duran solgun anılar 

Nasıl yazmalı ki silinip gitmesin bulutlar gibi çekilmesin gök boşluğuna 

Bileği güçlü ve gözüpek avcılar mıydı onları kuşatıp yeryüzü cennetinden atan 

Yoksa kendini tüketen hüzünler miydi vurulup düştükçe ışığını karartan 

O serüvenlerin günlüğü tutulmadı yazılmadı o insanların destan şiiri 

Parça parça ettirilseler bir kartala (ki sanırım böyle oldu sonları) 

Fışkırır yüreklerinden başarısız ihtilallerin yangınları