Birhan Keskin

bu dünyada insan dediğin ikiye ayrılır jospi.

bütün günüme bütün güneş düşse ne olur,
ne yazar üstümden bulut bütün yürüse
bir tutmuyor beni, ayrılıyorum ikiye.

sakladıklarımı görmene gerek yok jospi.

bazılarımız durdukları yerde öldüğünü söylüyor.
(dünya boktan, sen tamsın, kurduğun cümle eksik)
bazılarımızda eski yıpranmış bir hatırayı
korumak için apışıp kalmış bir çatı.
(sanki eline alsan, yapacaksın gibi.)

bu dünyada insan dediğin ikiye ayrılır jospi

bir: ayrılıktan sonra

hiçbir şey olmamış gibi davranan medeniler;

 bir: atlarına davranan barbarlar.

onlar atlarını çöle, topuğunu dikene sürerler.

bilesin, sultan sazlığı’ında boynu eğri bir kuşun
ince boynuna yediği kurşun gibi hainiz hepimiz.
şehirlerimizde bizim birbirimize verdiğimiz sözler jospi,
ohooooooo…

yalan dünya, pıtraklı memleket!
bu dünyada insan dediğin ikiye ayrılır jospi.