öğle uykusundan uyanırken deniz yükselirdi,
bilirdim, hep gün o saatte yükselirdi. kendimi büyümüş bulurdum. birbiri
arkasına uyanırdım. koştuğumu anlamadan. cilalı taş ormanları içinden geçerdim.
düş, doğaya dönüşürdü. yoksa hangi çiçek büyüyebilir ki! uykunun çiçekli perdesi
duvara vurmuştu ama o sabırsız, damıtık, büyü bilmez ışık, imgelemin bütün
haritasını parça parça ediyordu. her uyanışında dünyayı baştan yaratan çocuğu
tanrı korusun! parçaları toplamaya başladım ağır ağır.
bellek bir
kalıtımdır. öç duygusu kişiliğin kanıdır. duvar ancak düşle aşılabilir. araf hem
inançsızlığımızın, hem de korkaklığımızın imidir; insan, cennetle cehennemden
başka bir şey daha olsun istemiştir. ağırlık, ölümün yaşlanmasıdır. öz
niteliklerin tümü tedirgindir. ne geceden günü, ne de günden geceyi
çıkarabildim. ama tanrı'ya hiç özenmedim. bunca acıyı nasıl barındırdım.
kaç kez
bulamadım kendimi. şiir, başdönmesinden başka nedir ki!nice düşüncemi
bulutlar gibi rüzgara bıraktım. tümü eksiktir bu yüzden. ruh, yalnızlığın
akrebidir. yalnız olan, gerçekte yalnız değildir, saldırıya uğramış bir
insandır. çünkü akıl, doğar doğmaz ölen bir böcektir. delilik bu böceği her gün
yeniden dünyaya getirir. bir gerçeğin düşünü sonsuzca görmek, gerçeği
yadsımaktan başka anlama gelmez. ben hem ölüm, hem yaşam olmak isterdim hep.
gerçekte uyanmak, bize dinlenelim diye verilmiştir. yoksa düşlerin ağırlığı
altında beyin çarçabuk tükenir. ölüm uyumaksa, büyük bir işkence demektir.
cehennem uyumaktır.doğada giz yoktur. kuşlara bakın, konacak yeri çok
ararlar. rüzgarın bir tüneği olmaması bundandır. delilik bugün saygın bir
hastalıktır. saçmayı yalnız deliler bilir. insanın öyle günleri olur ki, bir ses
duyar, duyduğuna inanmaz; bir şeye basıyorum sanarak atlar; oysa üstüne basacağı
bir şey yoktu; bir geminin uzaklaştığını sanır; oysa kendi de içindedir;
güçsüzlük duyar; oysa bütün güç ayaklarının altındadır; karmaşık sandığı basit,
basit sandığı karmaşıktır; yitirdiğini kazanır, kazandığını yitirir; ölecek iken
yaşar, yaşayacak iken ölür; konu yok iken söz bulur, sözü bulduğunda konuyu
unutur. ama yaratan odur, kendini öldürür.düşler de, anılar gibi eski
duyumların tozlarıdır. çünkü gelecek ve şimdi birdir. "ruhum bütün dünyadadır."
anlamak, yapabilmek demektir. yalnızlık, insanı güçlendirdiği ölçüde yararlıdır.
bir kezlik varoluşu anlayana ne mutlu! öznel zaman her şeyi varoluş anları ile
ölçer. bu anlar eşdeğerli değildir. gizil güç! insanı doğuran sensin.. yaşam
sınırsızdır.